Podstawę zapobiegania niebezpieczeństwom zdrowotnym wywoływanym przez dwutlenek azotu i pył stanowi dyrektywa w sprawie czystości powietrza 2008/50/WE wydana przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej, która weszła w życie 11 czerwca 2008 r. Weszła w życie ze skutkiem na 11 czerwca 2010 r. w miejsce dotychczasowej dyrektywy ramowej w sprawie czystości powietrza (dyrektywa 96/62/WE Rady z dn. 27 września 1996 r. w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza).
Wdrożenie dyrektywy do prawa krajowego w Niemczech nastąpiło w drodze dostosowania Federalnej Ustawy o Ochronie Atmosfery przed Zanieczyszczeniami i wydania nowego rozporządzenia z mocą ustawy (39. Federalne Rozporządzenie o Ochronie przed Imisjami – niem. BImSchV).
Zgodnie z powyższymi aktami wartości graniczne dla NO2 występującego w powietrzu wynoszą od 2010 r.:

• Średnia roczna wartość nie może przekraczać 40 μg/m3
• Wartości szczytowe mogą w ciągu roku wzrastać powyżej200 μg/ m3 maksymalnie 18 razy

Jeżeli władze miejskie już w 2008 r. wiedziały, że te wartości graniczne nie będą mogły zostać dotrzymane, mogły po wejściu w życie przedmiotowych przepisów złożyć wniosek do Komisji UE o przedłużenie terminu o maksymalnie pięć lat, tj. maksymalnie do 2015 r.
Termin mógł zostać przedłużony jedynie wtedy, gdy gmina mogła za pomocą planu utrzymania czystości powietrza w logiczny sposób wykazać, w jaki sposób wymagane wartości graniczne będą mogły zostać dotrzymane w przyszłości.
Jednak dotychczas ponad połowa wniosków złożonych do Komisji UE została odrzucona, ponieważ właściwe instytucje nie mogły wykazać, czy i w jaki sposób będą mogły w przyszłości zapewnić dotrzymywanie wartości granicznych.
Jednak pozostała połowa miast / gmin, które otrzymały przedłużenie terminu, będzie musiała zmierzyć się z problemem czystości powietrza, ponieważ pięcioletni okres przejściowy dobiegł końca w grudniu 2015 r.
Jeżeli od 2016 r. dane Państwo Członkowskie nie będzie mogło wykazać, iż dotrzymuje wartości granicznych, musi liczyć się ze wszczęciem postępowania dotyczącego naruszenia warunków umowy, które wiąże się z zapłatą kar umownych.